Diegene die hun eigen verhaal willen vertellen over het geen ze gehoord hebben van hun familie of andere over de April-Mei staking kunnen dat doorgeven via het onderstaand e-mail adres en dat kan dan geplaatst worden op deze website.
Wie wil jij zijn
De gedachte aan, wat met je leven te doen, waarom ben jij hier, houdt iedereen op zijn tijd bezig. De een lijkt precies te weten wat zijn doel/droom is, de ander is zoekend optimistisch, of juist met weinig hoop. De zorgen voor de toekomst zijn er. En jongeren vragen zich af wat is er voor onze generatie mogelijk? De ouderen die de pech hadden om een oorlog mee te moeten maken gaan aan het eind van hun leven herinneringen meer en meer vertellen. De babyboomers hebben vooruitgang gekend en vrede. En bewegen zich een patroon van werk en meer vrije tijd. Maar ook met de eis efficiënter te moeten zijn op de werkvloer, in minder uren, met minder collega’s. Of om alleen achter een desk te zitten met weinig off-line contact.
De huidige tijd, de oorlog in Oekraïne, de verschillende wereldbeelden, de klimaatveranderingen, corona, dwingt ons meer stil te staan. En te overdenken waar we mee bezig zijn. Wat is voor mij belangrijk nu? En voor mijn kinderen en kleinkinderen?
In 1943 was er een duidelijk moment waarop arbeiders, 2 jaar daarvoor nog saldaten die vochten tegen de Duitsers, zich afvroegen: wat moeten we nu? Moeten we doen wat de bezetter beveelt en in Duitsland gaan werken? Weg uit ons dorp, weg bij familie en gezin?
Zij besloten spontaan te protesteren en te staken. Welk keuzes maak je op zo’n moment? Dat weet je pas als je echt in zo’n situatie komt, door een wrede bezetter overheerst te worden.
De Stichting Herdenking April-Meistaking 1943 West Maas en Waal wil het meest hoopvolle van toen naar deze tijd halen. Dat als eerbetoon aan zij die kritisch durfden te zijn waar onrecht en afzonderlijk machtsvertoon regel was. Maar ook om dat we die aandacht in deze tijd, zeker de jongste gereraties, nodig hebben.
Hoe is standvastigheid en trouw, geven en nemen voor ieder van ons op eigen wijze mogelijk? Laten we hopen dat we geen helden hoeven zijn, maar dat we met onze verhalen aan elkaar meer gaan zien hoe jij, jij kunt zijn en de ander zich even vrij voelt om de ander te kunnen zijn.
Als aansporing om met elkaar in gesprek te gaan over wat je mooi vindt, wat je stuurt, waar je blij en trots van wordt en wat je hoopt en verwacht. En om dat ook te willen horen van de ander deze tekst op “praatplaatjes” die we her en der gaan neerleggen. Als uitnodiging. Voel je vrij!
Bijdrage: Ans Walraven
